WSPOMNIENIE AMBASADORA EDWARDA PIETKIEWICZA
Wspomnienie w 20. rocznicę śmierci
Ambasadora Edwarda Pietkiewicza
Edward Pietkiewicz rok 1974 r.
Edward Pietkiewicz dyplomata, pedagog, erudyta, człowiek
o nienagannych manierach, wykładowca protokołu dyplomatycznego
i etykiety menedżera, autor wielu książek o dobrych obyczajach, m.in. wydanej rok przed śmiercią: „Savoir-vivre dla każdego”, członek Rady Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie Bez Barier”.
Ambasador pochodził z rodziny kolejarskiej. W 1929 r. ukończył seminarium nauczycielskie i podjął pracę nauczyciela w wiejskich szkołach. W 1940 r. musiał zrezygnować z tej pracy z powodu nieznajomości języka litewskiego. Po zakończeniu wojny ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1954 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora departamentu w Ministerstwie Oświaty. Już kilka miesięcy później znalazł zatrudnienie w resorcie spraw zagranicznych i wyjechał do Albanii, gdzie przez trzy lata piastował stanowisko ambasadora. W latach 1956-1965 kierował polską ambasadą w Finlandii, pełniąc zarazem obowiązki dziekana korpusu dyplomatycznego. Po dziewięciu latach pracy w Finlandii wrócił do kraju i objął stanowisko wicedyrektora protokołu dyplomatycznego w MSZ. W 1970 r., na koniec swojej kariery dyplomatycznej, objął stanowisko ambasadora RP w Szwajcarii.
W 1972 r. przeszedł na emeryturę i zajął się pisarstwem. Szerzej znany był jako autor kącika porad z zakresu savoir-vivre‘u prowadzonego na łamach miesięcznika “Twój Styl“. Prowadził także wykłady z zakresu protokołu dyplomatycznego na kilku warszawskich uczelniach wyższych.
We wspomnieniach Jolanty Kwaśniewskiej pozostał jako człowiek rzetelny, szarmancki, posługujący się piękną polszczyzną, z klasą i z dobrym sercem. „Kiedy mój małżonek poprosił Ambasadora o członkostwo w Radzie Fundacji „Porozumienie Bez Barier”, ten zareagował entuzjastycznie i mimo swojego wieku i uciążliwych problemów z chodzeniem, chętnie i z zaangażowaniem wspierał nasze działania, m.in. uczestniczył w wyborze i wręczeniu pierwszej nagrody „Znak Motyla”, która potem przez wiele lat przyznawana była przez moją Fundację w ramach konkursu „Teraz Polska” firmom i instytucjom w sposób istotny poprawiającym jakość życia osób niepełnosprawnych. Niestety, 16 grudnia 1998 r., w przededniu Prezydenckiej Wigilii, na którą zaproszony był także Ambasador Pietkiewicz, dotarła do nas tragiczna wiadomość o jego śmierci. Dopiero po pewnym czasie dowiedzieliśmy się, że ten niezwykły człowiek o wielkim sercu przepisał swój majątek na rzecz Fundacji „Porozumienie Bez Barier”, której był członkiem. Nigdy nie zapomnieliśmy o Ambasadorze i na zawsze będziemy go mieć we wdzięcznej pamięci…”.
Irena i Edward Pietkiewicz 1957 r.
Rodzina Państwa Pietkiewiczów na spacerze rok 1948 r.