„Kącik Babci i Dziadka”. Idea, za którą stoi pragnienie realnej odmiany szarej rzeczywistości Seniorów zamieszkujących Domy Pomocy Społecznej w całym kraju. Czy poprzez tak prozaiczną zmianę, jak metamorfoza wspólnej przestrzeni – jadalni, świetlicy – można faktycznie sprawić, że poprawi się jakość życia mieszkańców placówki? Z pełnym przekonaniem mówimy: TAK! Wieloletnie doświadczenie w tworzeniu „Motylkowych Szpitali” pokazało nam jak niewiele potrzeba, by dać innym powód do radości i sprawić, by poczuli się lepiej. Surowe szpitalne wnętrza jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stały się bardziej swojskie i przyjazne, a mali pacjenci mogli odwrócić uwagę od leczenia, cierpienia i bólu. Odzyskali chwile dzieciństwa. Zyskali namiastkę domowego ciepła.
Czym dla pacjentów oddziałów dziecięcych były „Motylkowe Szpitale”, tym dla osób starszych są „Kąciki Babci i Dziadka”. Starość jest problemem często bagatelizowanym i pomijanym w debacie społecznej, a przecież czeka ona każdego z nas – już dziś statystyki GUS alarmują, że przeszło 22% Polaków to osoby powyżej 60 r.ż.! W 2013 roku zadecydowaliśmy, że chcemy podjąć się trudu pomocy osobom starszym i reprezentacji ich problemów w przestrzeni publicznej. Powołaliśmy do życia autorski program pn. „Oswajanie starości”, a w jego ramach narodził się projekt „Kącików Babci i Dziadka”. Dotychczas zrealizowaliśmy już pięć takich Kącików w całej Polsce: dwa z nich znajdują się w Warszawie, pozostałe mieszczą się w Częstochowie, Słupsku i Wrocławiu. Od stycznia 2018 roku w Lublinie dokonuje się szósta metamorfoza. Każdy uśmiech, który wywołujemy na twarzach Seniorów umacnia nas w przekonaniu, że nasze działania mają głęboki sens, są ważne i potrzebne.
Wierzymy w to, że siejemy ziarno pozwalające zmienić myślenie i postawy w stosunku do osób starszych. Realizacją każdego Kącika żyje cała lokalna społeczność. Dokładamy wszelkich starań, by aktywizować i maksymalnie angażować lokalne przedsiębiorstwa, rozbudzać w ludziach chęć pomagania i inspirować różne grupy oraz instytucje do nawiązania kontaktu na bazie wspólnej pracy przy „Kąciku”. Efekt? Przedszkolaki – dotychczas niechętne, by odwiedzać domy opieki – teraz regularnie goszczą w DPS-ie wystawiając przedstawienia i śpiewając piosenki. Personel zyskuje przestrzeń, by zaprosić do Mieszkańców gości, zorganizować dla nich interesujące zajęcia czy wieczorek filmowy. Mieszkańcy mogą wspólnie spędzić czas w przyjemnych warunkach. Wreszcie rodzina i znajomi chętniej odwiedzają Babcię czy Dziadka, by zasiąść w miękkich fotelach przy kominku i pogawędzić o starych i nowych czasach.
Projekt „Kącik Babci i Dziadka” pozwala budować mosty, nawiązać międzypokoleniowy dialog i łączyć ponad podziałami. Uwrażliwia lokalne środowiska na specyficzne problemy Seniorów z Domów Pomocy Społecznej, a Seniorów otwiera na otaczający świat, redukując społeczne wykluczenie.
W ramach cyklu „Z życia Kącika” prezentujemy relacje i zdjęcia przesłane nam przez pracowników Domów Pomocy Społecznej, w których funkcjonują „Kąciki Babci i Dziadka”. Poprosiliśmy ich, aby opowiedzieli nam czym na co dzień żyją ich Mieszkańcy i jak korzystają z „Kącikowej” przestrzeni. Każdy z nich podzielił się z nami własną opowieścią. A my cieszymy się, obserwując barwne, prężne i wesołe „Kącikowe” życie.
Wwa - Solec
Ogromnie cieszy nas wykorzystanie nowej przestrzeni na tyle różnych sposobów. Kącik na warszawskim Solcu zdecydowanie spełnia swoją rolę, dając warunki umożliwiające integrację oraz nawiązanie międzypokoleniowego dialogu.
Częstochowa
To już drugi rok funkcjonowania Kącika w Częstochowie. Seniorzy zyskali piękną i przytulną przestrzeń, w której z chęcią spotykają się, by wspólnie spędzać czas, m.in. podczas cyklicznych spotkań “Środa z Seniorem”.
Wwa - Wilanów
Kącik Babci i Dziadka na warszawskim Wilanowie działa dopiero od kilku miesięcy, a już tętni życiem! Zobaczcie sami, jak Seniorzy w Międzypokoleniowym Centrum Edukacji korzystają z wielofunkcyjnej, kącikowej przestrzeni.