Donatorzy

Ambasador Edward Pietkiewicz

Edward Pietkiewicz – dyplomata, pedagog, erudyta, człowiek o nienagannych manierach, wykładowca protokołu dyplomatycznego i etykiety menedżera, autor wielu książek o dobrych obyczajach, m.in. wydanej rok przed śmiercią: „Savoir-vivre dla każdego”, członek Rady Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie Bez Barier”.

Ambasador pochodził z rodziny kolejarskiej. W 1929 r. ukończył seminarium nauczycielskie i podjął pracę nauczyciela w wiejskich szkołach. W 1940 r. musiał zrezygnować z tej pracy z powodu nieznajomości języka litewskiego. Po zakończeniu wojny ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1954 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora departamentu w Ministerstwie Oświaty. Już kilka miesięcy później znalazł zatrudnienie w resorcie spraw zagranicznych i wyjechał do Albanii, gdzie przez trzy lata piastował stanowisko ambasadora. W latach 1956-1965 kierował polską ambasadą w Finlandii, pełniąc zarazem obowiązki dziekana korpusu dyplomatycznego. Po dziewięciu latach pracy w Finlandii wrócił do kraju i objął stanowisko wicedyrektora protokołu dyplomatycznego w MSZ. W 1970 r., na koniec swojej kariery dyplomatycznej, objął stanowisko ambasadora RP w Szwajcarii.

W 1972 r. przeszedł na emeryturę i zajął się pisarstwem. Szerzej znany był jako autor kącika porad z zakresu savoir-vivre‘u prowadzonego na łamach miesięcznika “Twój Styl“. Prowadził także wykłady z zakresu protokołu dyplomatycznego na kilku warszawskich uczelniach wyższych.

We wspomnieniach Pani Jolanty Kwaśniewskiej pozostał jako człowiek rzetelny, szarmancki, posługujący się piękną polszczyzną, z klasą i z dobrym sercem: Kiedy mój małżonek poprosił Ambasadora o członkostwo w Radzie Fundacji „Porozumienie Bez Barier”, ten zareagował entuzjastycznie i mimo swojego wieku i uciążliwych problemów z chodzeniem, chętnie i z zaangażowaniem wspierał nasze działania, m.in. uczestniczył w wyborze i wręczeniu pierwszej nagrody „Znak Motyla”, która potem przez wiele lat przyznawana była przez moją Fundację w ramach konkursu „Teraz Polska” firmom i instytucjom w sposób istotny poprawiającym jakość życia osób niepełnosprawnych. Niestety, 16 grudnia 1998 r., w przededniu Prezydenckiej Wigilii, na którą zaproszony był także Ambasador Pietkiewicz, dotarła do nas tragiczna wiadomość o jego śmierci. Dopiero po pewnym czasie dowiedzieliśmy się, że ten niezwykły człowiek o wielkim sercu przepisał swój majątek na rzecz Fundacji „Porozumienie Bez Barier”, której był członkiem. Nigdy nie zapomnieliśmy o Ambasadorze i na zawsze będziemy go mieć we wdzięcznej pamięci…”.

dr Aleksandra Konarska-Szubska

Była i pozostaje Wielką Przyjaciółką naszej Fundacji.

Urodziła się w Warszawie 12 grudnia 1925 roku. Okupację spędziła w stolicy ucząc się na kompletach utworzonych przez gimnazjum św. Teresy na ulicy Senatorskiej. W 1945 roku, po Powstaniu Warszawskim, dokończyła szkołę średnią w Białymstoku, uzyskując świadectwo dojrzałości w Gimnazjum im. Stanisława Augusta. W latach 1945 -1949 studiowała w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego na Wydziale rolniczym i po uzyskaniu magisterium z Hodowli Zwierząt Futerkowych podjęła pracę na fermie lisów w Książnicach k. Warszawy. Równocześnie studiowała na wydziale weterynaryjnym – początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, a później w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

Po ukończeniu studiów podjęła pracę w charakterze redaktora w Państwowym Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym, równocześnie odbywając wolontariat na wydziale weterynaryjnym w katedrze interny. Równolegle pisała pracę doktorską pod kierownictwem prof. Stankiewicza na temat stymulatorów wzrostowych związku arsenu u zwierząt.

Była członkiem Zarządu Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami oraz założycielką i kierowniczką pierwszego Schroniska dla Zwierząt w Warszawie, jak również członkiem zwyczajnym (1969 roku) Stowarzyszenia Autorów ZAIKS oraz członkiem honorowym Stowarzyszenia Hodowców Kotów Rasowych (SHKR) w Polsce, a także niemieckiego Katzen Verein Berolina w Berlinie. 1965 roku podjęła pracę w Instytucie Genetyki PAN w Jastrzębcu. W tym czasie obroniła pracę doktorską w Wyższej Szkole Rolniczej w Lublinie. W 1976 roku została dyrektorem przy Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Nowym Dworze Mazowieckim. W 1987 roku zrezygnowała z pełnienia tej funkcji powodu choroby gośćcowej. Członek Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. W Od 1962 do 1998 roku prowadziła prywatny gabinet lekarsko-weterynaryjny w Warszawie na Pradze.  Dr A. Konarska opublikowała 7 prac naukowych, 30 prac popularnonaukowych w Hodowcy Drobnego Inwentarza a także w Przekroju, Kobiecie i Życiu i innych czasopismach. Ponadto napisała 10 książek z dziedziny hodowli kotów.

Zmarła 14 sierpnia 2014 roku.

Wesprzyj nas

Każda złotówka przekazana na konto naszej Fundacji, pomaga nam w realizacji rzeczy czasem niemożliwych.
Dołącz do grona wspierających nas w tym, w co wierzymy, co umiemy i co potrafimy.

Możesz nas wesprzeć jednorazowo lub wspierać regularnie co miesiąc, dzięki prostym płatnościom w portalu SiePomaga.pl.

Siepomaga

Dziękujemy również za wpłaty bezpośrednio na nasze konto bankowe:

Bank Handlowy I Oddział Warszawa

Przejdź na Siepomaga.pl