Oswajanie starości

Kiedy w 2013 roku rozpoczynałam pracę nad realizacją nowego programu mojej Fundacji Porozumienie Bez Barier pt. „Oswajanie Starości”, nie zdawałam sobie w pełni sprawy z tego, do jakiego stopnia problemy ludzi starszych są w Polsce niedostrzegane, zaniedbywane, rozwiązywane źle lub nieumiejętnie i niechętnie. 

A przecież to są problemy grupy, do której nieuchronnie – i to coraz liczniej dołączamy wszyscy. Od lat obserwujemy przesuwanie się granicy wieku przeżywalności kobiet i mężczyzn w kierunku nieosiągalnej nie tak dawno setki. 

Mamy już prawie 3 tys.  osób, które przekroczyły ten wiek, a cieszą się nadal niezłym zdrowiem i sprawnością umysłową. Wiele starszych osób chciałoby swoją wiedzę i doświadczenie przekazywać. Czuć się potrzebnymi. Realizować swoje pasje i hobby. Ale rzeczywistość jest na tę ich aktywność kompletnie nieprzygotowana. Wręcz przeciwnie – jest ich energią zaskoczona. 

Misją programu „Oswajanie Starości“  jest spowodowanie, aby sytuacja osób starszych w Polsce stała się przedmiotem  nieustającej troski, tych którzy o niej decydują. „Oswajanie Starości“ oznacza również uświadomienie sobie, że starość jest nieuchronnym etapem naszego życia, ale to od nas samych w dużej mierze zależy, jak się na ten etap przygotujemy. Zależy nam na odczarowaniu tego okresu życia: starszy człowiek może być aktywny i piękny. Zaawansowany wiek nie musi oznaczać wykluczenia oraz poczucia braku przydatności

Pokazujemy, że w sile wieku można żyć aktywnie, zdrowo, można kultywować przyjaźnie, nawiązywać nowe znajomości, oddawać się hobby, uprawiać sport, modnie się ubierać, korzystać z nowych technologii. Starzenie się społeczeństw jest faktem. Wciąż jednak zbyt rzadko mówi się o tym, że ludzie starzy to ogromny kapitał społeczny, którego nie można zmarnować. Osoby starsze – z wielkim doświadczeniem, z rzadkimi umiejętnościami, ogromną wiedzą, energią i pasją, której często brakuje młodym, z cierpliwością i pokorą wobec życia, a także sporą dozą optymizmu  – są dobrem narodowym. I tak należy je traktować. Z szacunkiem i z życzliwością. Traktować tak, jak chcielibyśmy być traktowani przez własne dzieci i wnuki. Tak, jak traktujemy własnych rodziców. A także naszych nauczycieli, naszych przywódców duchowych, ludzi, którzy wpływają na jakość naszego życia. Tylko wtedy będziemy mieli szacunek do samych siebie. Bo wszyscy jesteśmy – dla kogoś – starszymi osobami. A świadomość własnej starości dociera do nas zawsze znienacka, choć długo bronimy się przed dojrzeniem i zaakceptowaniem oznak jej nadchodzenia. Dlatego trzeba się z myślą o niej oswajać. Najwcześniej – jak tylko można, przygotowywać do tego, aby umieć czerpać z dojrzałości radość. Aby wejść w nią w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej.

Z wielką przyjemnością organizuję i uczestniczę w projektach takich jak „Wodzirej”.

Jolanta Kwaśniewska