W Polsce mamy już ponad 4000 osób, które przekroczyły wiek stu lat, a cieszą się nadal niezłym zdrowiem i sprawnością umysłową. Wiele starszych osób chciałoby swoją wiedzę i doświadczenie przekazywać. Czuć się potrzebnymi. Realizować swoje pasje i hobby. Ale rzeczywistość jest na tę ich aktywność kompletnie nieprzygotowana. Wręcz przeciwnie – jest ich energią zaskoczona. A przecież już niebawem, ta grupa to będzie ok. 1/3 społeczeństwa.

Poświęcałam wiele uwagi pokazywaniu i komentowaniu różnych aspektów życia osób starszych, problemów, które utrudniają im codzienne funkcjonowanie: biedę, brak opieki, choroby, samotność, brak akceptacji i perspektyw.

Po kilku latach obserwacji trwania różnych projektów przekonałam się, że wszelkie czynione przez instytucje, organizacje wysiłki, aby zmienić lub poprawić życie starszych osób, nie przynoszą efektów. I to nie dlatego, że nie istnieje żaden spójny, przyzwoity system, zapewniający starszym członkom naszego społeczeństwa godne i w miarę możliwości zasobne życie. Dzieje się tak dlatego, że w Polsce duża cześć społeczeństwa (tego jeszcze młodszego) przestaje tą drugą część (już trochę starszą) dostrzegać. Po prostu w pewnym wieku (np. 65+) lub w pewnych sytuacjach (zakończenie aktywności zawodowej) osoby tym „dotknięte” stają się niewidoczne. Po prostu przezroczyste.

„Oswajanie Starości“ uświadamia nam, że starość jest trudnym procesem, nieakceptowanym społecznie. W Polsce problemy ludzi starszych są niedostrzegane, pomijane, lekceważone, zaniedbywane, rozwiązywane źle lub nieumiejętnie i niechętnie. A są to problemy coraz liczniejszej grupy wiekowej. Od lat obserwujemy przesuwanie się granicy wieku przeżywalności kobiet i mężczyzn w kierunku nieosiągalnej nie tak dawno setki.

Osoby starsze – z wielkim doświadczeniem, z rzadkimi umiejętnościami, ogromną wiedzą, energią i pasją, której często brakuje młodym, z cierpliwością i pokorą wobec życia a także sporą dozą optymizmu – są dobrem narodowym. I tak należy je traktować. Z szacunkiem i z życzliwością. Traktować tak, jak chcielibyśmy być traktowani przez własne dzieci i wnuki. Tak, jak traktujemy własnych rodziców. A także naszych nauczycieli, naszych przywódców duchowych, ludzi, którzy wpływają na jakość naszego życia. Tylko wtedy będziemy mieli szacunek do samych siebie. Bo wszyscy jesteśmy – dla kogoś – starszymi osobami. A świadomość własnej starości dociera do nas zawsze znienacka, choć długo bronimy się przed dojrzeniem i zaakceptowaniem oznak jej nadchodzenia. Dlatego trzeba się z myślą o niej oswajać. Najwcześniej – jak tylko można, przygotowywać do tego, aby umieć czerpać z dojrzałości radość. Aby wejść w nią w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej.